De Backstreet Boys werden ontdekt door fraudeur Lou Pearlman, wiens idee het was om een eigen jongensgroep op te richten zoals New Kids on the Block. De financiering van de perfectionering en marketing van de band gebeurde met geld afkomstig van een enorme fraude (zonder dat iemand zich hiervan bewust was, overigens). Het ingehuurde managers-koppel Donna en Johnny Wright maakte de Backstreet Boys en *NSYNC tot wereldsuccessen, maar zij werden hierna door Pearlman gedumpt en financieel benadeeld.

Bij zijn zoektocht naar de geschikte kandidaten, in 1991, doorzocht hij de archieven van het Civic Theatre met daarin duizenden foto's en cv's van jonge talenten; hierdoor werden de eerste twee leden, Howie Dorough (19) en AJ McLean (14), gevonden. Via een serie audities werd uiteindelijk Nick Carter bij de andere twee gevoegd, met 12 jaar de jongste van de groep. Ook Kevin Richardson (21) deed auditie en bood aan om ook zijn neef Brian Littrell mee te laten doen. Via een telefoongesprek werd Littrell benaderd en na zijn instemming was de groep met vijf leden compleet.

De eerste weken repeteerde de groep in een hangar en in een dansstudio, maar dat zorgde voor problemen: vier jongens woonden in verschillende delen van Kissimmee en Orlando en Nick woonde in Tampa. Omdat de grote afstanden veel tijd in beslag namen, zocht Lou naar een oplossing. Hij huurde een huis met twee slaapkamers in Kissimmee waar de groep kon oefenen. Deze plek was voor iedereen goed bereikbaar en om niet steeds heen en weer te moeten reizen, bleef Nick geregeld overnachten. Al snel groeide het huis uit tot een multifunctioneel gebouw: het was nu een kantoor, zanginstituut, school en motel. De garage werd omgebouwd tot een dansstudio met wandspiegels en een houten vloer. Zang stond in deze dagen nog centraal, omdat geen van de jongens een instrument bespeelde. Eigen nummers hadden ze nog niet, dus zongen ze liedjes van Boyz II Men, Shai en van New Kids on the Block.

Tijdens een van hun traditionele etentjes met Lou kreeg de groep hun naam. Tegenover het restaurant waar ze zaten was een markt met de naam "Backstreet Market". Hier hingen vaak kinderen uit de buurt rond. Omdat de groep "Backstreet" alleen te kort vond, werd na gezamenlijk overleg besloten als de "Backstreet Boys" op te gaan treden. Hoewel de eerste maanden vermoeiend waren, zette iedereen zich in en uiteindelijk wist Scott Hoekstra hun allereerste optreden te regelen in Fashion Square Mall. Daarna volgden optredens voor de lokale televisie, in Disney World, nachtclubs en restaurants. Na de eerste maanden van 1993 had de groep al tientallen kleine optredens op hun naam staan.

Het eerste grote optreden van de Backstreet Boys zou worden gehouden op 8 mei 1993 bij Sea World in Orlando. De twee weken oude groep trad tijdens een examenbal op voor drieduizend net geslaagde scholieren.

Daarna volgde een tweede optreden tijdens een galadiner ten bate van het aidsfonds. Een van hun coaches, Jean Tanzy, deelt echter mee de groep niet langer te steunen vanwege een privéprobleem. Lou Pearlman is op zoek naar een vervanger als Scott Hoekstra een ontmoeting weet te regelen met Mark Cheatham, een impresario van ICM. Na een gesprek op zijn kantoor waarbij de Backstreet Boys enkele nummers zingen, besluit Cheathan dat hij verder met hen wil gaan. Pearlman komt niet lang daarna in contact met het echtpaar Donna en Johnny Wright, beide gespecialiseerd in jongensgroepen en de tienerpopwereld en bereid zijn de groep te helpen. Ze krijgen een videoband opgestuurd met het optreden in Sea World, maar vanwege de slechte geluidskwaliteit organiseren zij een avond waarop de groep mag komen zingen. Het echtpaar Wright is onder de indruk en besluit tot samenwerking over te gaan. Dit betekent het ontslag van Scott Hoekstra. Donna en Johnny organiseren een tournee langs scholen door de Verenigde Staten. In een half jaar tijd deden de Backstreet Boys twaalf scholen aan waar ze zongen voor leerlingen en groepen van alle leeftijden. In die tijd werd er een begeleidingscassette gebruikt omdat de groep nog geen muzikanten had.

De BSB moesten aan een platencontract zien te komen. Daar draaide het om. Zoals gewoonlijk gingen Lou en de Wrights met een positief gevoel aan de slag, zelfs zij waren hoogst verbaasd over de reacties van de platenindustrie. Omdat ze echter over de juiste contacten beschikten hoefden ze niet in de rij met al die andere dromers aan te sluiten, De a-capellastijl van de jongens was hun visitekaartje en dus zouden ze waarschijnlijk een grote kans maken als ze live zongen. Het hielp echter maar weinig. De jongens, Lou en de Wrights werden met beleefd enthousiasme begroet om daarna met valse beloftes weer snel te worden weggebonjourd. Het was een schok.

Eén platenmaatschappij leek wel geïnteresseerd te zijn, Mercury Records. Dave McPherson bezocht een optreden en werd meteen fan. Hij haalde zijn bazen over en er kwam een a-capellaoptreden op kantoor. Het was een doorslaand succes en met de reactie van de baas was het ondertekenen van het platencontract nu nog maar een formaliteit. De jongens kregen al meteen visioenen van hun eerste single, daarna een cd en een Amerikaanse tournee. Er werden contracten opgesteld die vervolgens door verschillende juristen onder de loep werden genomen. Maar opeens werd de zaak afgebroken. Mercury liet de groep vallen als een baksteen.

De Backstreet Boys slikten de teleurstelling weg en bleven doorgaan. De platenmaatschappij waar Michael Jackson een contract had, toonde belangstelling. Ook nu weer leek alles weer op rolletjes te gaan, maar omdat Michael Jackson beschuldigd werd van kindermisbruik verdween de BSB-deal naar de achtergrond om vervolgens in het niets te verdwijnen, opnieuw een enorme teleurstelling.

In 1994 was er weer een grote kans toen Jeff Fenster en David Renzer van Zomba / Jive Records in Cleveland, Ohio, een optreden bijwoonden. Al snel daarna hadden Barry Weiss en Fenster een gesprek met Dave McPherson, die nu voor Jive Records werkte, en besloten de groep te contracteren. Voor de jongens zelf was het contract een enorme opluchting, maar ook het begin van het zwoegen en zweten. De BSB zouden eerst in heel de Verenigde Staten een flinke schare fans veroveren, daarna konden ze pas de studio in. Daarna was het beter dat de Backstreet Boys rustig aan hun ontwikkeling konden werken. De groep was nog tamelijk puur en had meer tijd nodig om een eigen image en act te ontwikkelen.

Zodra de grote doorbraak daar was, moest de groep zo professioneel mogelijk zijn. En dus werd er een heel jaar voor uitgetrokken. Brian keerde eventjes terug op zijn middelbare school om eindexamen te doen en slaagde, hetzelfde geldt voor Howie. Later zouden ook AJ en Nick hun diploma halen. Naarmate hun podiumact goed verliep en hun stemmen steeds mooier met elkaar versmolten, begon het harde werk te lonen. Ze traden nu niet meer in scholen en clubs op maar als voorprogramma van beroemde groepen.

In september 1995 volgde de Europese release van de single “We’ve Got It Goin’ On”. Door de release van een aantal platen van gevestigde groepen in Amerika (o.a. Boys II Men en Mariah Carey) bleek de timing niet echt goed uit te pakken voor de jongens. Al snel bereikte hen het nieuws dat “We’ve Got It Goin’ On” de Duitse hitparade aan het beklimmen was en dus lieten de jongens Amerika achter zich en reisden ze naar de landen waar het wel relatief makkelijk lukte.

In Duitsland werden ze als sterren binnengehaald en er groeide een grote BSB-manie uit, dit was een grote doorbraak. Ze traden op in alle grote muziekprogramma’s, werden geïnterviewd door alle tienerbladen en traden op als speciale gast op de Popcorn Party. Hun single stond inmiddels in de top 10 en de Backstreet Boys ontvingen hun allereerste gouden plaat. De belangstelling in Duitsland schudde ook andere Europese landen wakker.

Alleen Engeland bleef lange tijd ongeïnteresseerd. Dit volgens sommige bronnen binnen het management omdat zij de markt van Take That beschermden. Engeland "zat niet te wachten" op een andere jongensgroep. Uiteindelijk kon ook Engeland niet om het succes heen en kregen de jongens een uitnodiging voor een belangrijke talentenjacht voor tienergroepen die in Engeland wilden doorbreken. Het was een van de hoogtepunten van een woelig en verwarrend jaar.

Het jaar 1996 zou voor de Backstreet Boys een jaar worden van keihard werken. Alle aandacht was gericht op Europa, met name op Duitsland, met hier en daar nog een tripje naar het Verre Oosten en Canada. Er lagen plannen klaar voor nieuwe singles en een debuutalbum. Het zou een jaar worden van reizen, optreden en opnames. De Britse release van “I’ll Never Break Your heart” werd een flop en kwam niet hoger dan nummer 42.

De hysterie in Duitsland hielp echter en dankzij de inspanning van David Zedeck en Werner Hindinger, twee contactpersonen van Johnny Wright, konden de BSB verwelkomd worden als voorprogramma van Caught in the Act en DJ Bobo. De a-capellaballads en de live zang vielen vooral goed bij de meisjes. De boys zongen echt en met hun stijl konden ze de sensatie van Duitsland worden. Het duurde niet lang of ze hadden genoeg fans om als hoofdact op te treden en aan een eigen tournee door Duitsland te beginnen. De tour was volledig uitverkocht.

Toen hun derde single “Get Down” de 14e plaats op de Engelse hitlijst wist te bereiken, leek het erop dat het succes vanuit Duitsland begon over te waaien. Het bezorgde ze een begeerde plek in Top of the Pops. Ook in Engeland begon hun schare fans te groeien. De tournee en de promotiecampagne werden onderbroken om in Orlando de opnames te voltooien voor hun debuutalbum. Voor de hoes schreven alle jongens een kort bedankje aan iedereen die hen door de jaren heen had geholpen. Nadat het album was voltooid volgde er weer een bijna eindeloze reeks van promotiewerk en optredens. Nu het album in meer dan 12 landen een hit werd, wierpen de inspanningen eindelijk hun vruchten af.

In Duitsland sleepten ze een platina plaat in de wacht voor een half miljoen verkochte exemplaren. Op 18 augustus werd in Engeland de single “We’ve Got it Goin’ On” opnieuw uitgebracht. Ditmaal belandde hij op nummer 3. Eindelijk haalde Engeland zijn achterstand op de rest van Europa in en was het moment gekomen dat de Backstreet Boys hun eerste grote tournee konden aankondigen. Het waren 14 optredens, verdeeld over de maand november. Er gingen geruchten dat hun songs ook in Zuid-Amerika belangstelling wekten. Het leek alsof de hele wereld, behalve Noord-Amerika, naar de BSB wilden luisteren. De Britse tournee werd een succes en hielp de re-release van “I’ll never Break Your Heart” naar de 8e plaats.

Een van de laatste hoogtepunten van 1996 vond plaats tijdens de uitreiking van de MTV Europe Awards. Ze waren een nieuwe groep en moesten het opnemen tegen Oasis, Boyzone en de sensatie van dat jaar, de Spice Girls. De Backstreet Boys wonnen een award als de beste groep van Europa. Terug in Orlando aan het begin van het nieuwe jaar was het tijd voor een korte vakantie en een weerzien van de families. Dit jaar zou vooral draaien om het vergroten van het succes, met nog grotere tournees en nog meer hits. Maar bovenal moest Amerika op de knieën. Het plan voor de VS was om een nieuw album op te nemen met een mix van oude en nieuwe nummers van hun debuut-cd en het beste uit hun nieuwe reportage.

Er volgde een nieuwe tournee. Nu zouden ze een echte band meenemen voor 37 concerten in Frankrijk, Scandinavië, Duitsland en Canada. Vlak voor het eerste optreden, 7 februari, vlogen ze naar Berlijn waar ze een Golden Camera Award kregen uitgereikt en waar ze een speciale gast zouden ontmoeten: het was Arnold Schwarzenegger. Aan het begin van de Europese marathontournee kwam het nieuws binnen dat “Quit Playing Games (With My Heart)” op nummer 15 van de Engelse hitparade was beland. Een maand later kwamen ze over uit Duitsland en zongen het nummer in de Lottery Live Show die doordeweeks op tv verscheen. Het bleek een steun in de rug, want de nieuwe single belandde direct op nummer 4.

Na het album "Backstreet Boys" verscheen ook nog de album: "Backstreet's Back", Met daarop de hit single "As Long As You Love Me". En daarna verschenen "Millennium" en "Black & Blue". "Millennium" kreeg de zeldzame diamanten onderscheiding, omdat het album in bijna alle landen ter wereld op nummer 1 stond. Met de nummers zoals "Show Me The Meaning" en "I Want It That Way" In juni 2005 verscheen het album Never gone met daarop de single Incomplete. In oktober 2007 verscheen het album "Unbreakable" met de singles "Inconsolable" en Helpless When She Smiles.

Op 23 juni 2006 kwam het nieuws dat het oudste lid van de band, Kevin Richardson, de band had verlaten. Wel zijn de overige 4 mannen in 2006 de studio ingedoken om een nieuw album op te nemen. Dit album kwam uit in 2007 onder de naam Unbreakable. De singles van het album, Inconsolable en Helpless When She Smiles behaalden zowel in Nederland als België geen noemenswaardig succes. "Helpless When She Smiles" is eerder uitgebracht door de Nederlandse Bastiaan Ragas in 2005 op "Outragas" en is later in 2007 dan gecoverd door de backstreet boys.

Na het wereldwijde succes van hun 'Unbreakable' tour, zijn ze eind 2008 weer de studio ingedoken. In het najaar van 2009 wordt het nieuwe album 'This is us' verwacht. Op 15 november 2009 staan de vier mannen in Ahoy' tijdens de 'This is us' tour. De eerste single van het album Straight Trough My Heart zou een hit moeten worden.

Straight through my heart was uitgebracht in Augustus/September 2009 en bereikte nummer 1 in Taiwan, nummer drie in Japan, 72 in Engeland, en 18 op de amerikaanse Hot Dance Club Song chart. Alhoewel fans lovend waren om de eerste single, is het geen echte hit geworden doordat radiostations wereldwijd het niet genoeg hebben opgepakt.

Bigger is de tweede uitgebrachte single van de backstreet boys. Hier hebben de boys samengewerkt met een oude bekende Max Martin, die onder andere verantwoordelijk was voor de wereldwijde smash hit I want it that way. De muziek video werd opgenomen in de straten van Tokyo, en laat een harmonieuze sfeer zien waarin de boys duidelijk laten merken dat ze na al die jaren nog steeds evenveel plezier hebben in hun muziek.

If I Knew Then wordt waarschijnlijk de derde single van het album.Dit nummer is al verscheidene aantal keren gespeeld door radio stations in Engeland.

Inmiddels is de This is us tour al maanden bezig, de aftrap was in Lisabon en zal verder gaan in 2010.