Anna Mae Bullock werd geboren als dochter van Floyd Richard Bullock (1912-1967), opziener bij een boerderij, en Zelma Currie (1918-1999). Ze heeft een oudere zuster Alline. Uit recent onderzoek van Amerikaanse genealogen blijkt dat ze voor éénderde Europese en tweederde Afro-Amerikaanse voorouders heeft. Haar eerste jaren werden overheerst door de vele ruzie tussen haar ouders die uiteindelijk scheidden toen ze 3 jaar oud was. De kinderen werden later achtergelaten door hun moeder bij de grootmoeder van vaderskant, en later bij de grootmoeder van moederskant.
Als klein kind zong Anna Mae in kerkkoortjes. Iedereen in het dorp wist dat ze goed kon zingen. Na schooltijd werkte ze als katoenplukster; een klusje waar ze altijd een gruwel aan had. Op haar twaalfde kon ze in dienst als huishoudster bij een blank gezin. In 1956 overleed haar grootmoeder, waarna ze bij moeder en zus in St. Louis (Missouri) terecht kwam.

In St. Louis ontmoette Bullock in 1958 rock & roll pionier Ike Turner die in een nachtclub optrad met zijn band The Kings of Rhythm. Tijdens optredens kwam het voor dat meisjes uit het publiek een kans kregen stukjes te zingen. Anne Mae Bullock volgde de band wekenlang en uiteindelijk kreeg ook zij een kans. Ze zong het nummer You Know I Love You van B.B. King. Het publiek was razend enthousiast door haar ruwe en krachtige stem. Ike besloot Anne Mae, die toen nog in highschool zat, als achtergrondzangeres te gebruiken.

Ike had vaker talent gescout, maar eenmaal succesvol verlieten ze hem allemaal. Anna Mae beloofde dit nooit te zullen doen en ze kregen een sterke vriendschapsband. In die tijd kreeg de 18-jarige Bullock een affaire met Ike’s saxefonist Raymond Hill. Uit deze kortstondige relatie werd in 1959 zoon Raymond Craig geboren, die later de achternaam Turner kreeg. Eerder dat jaar kwam Anna Mae van highschool waardoor haar niets meer in de weg stond om bij de band te komen.

Ondertussen kregen Ike en Anna Mae een relatie, en ze werd zwanger. Rond die tijd nam ze haar eerste single op: A Fool in Love. Oorspronkelijk was het door Ike geschreven nummer niet voor Bullock bedoeld, maar zong ze het nummer in omdat de oorspronkelijke zanger niet kwam opdagen. De single werd uitgebracht onder de artiestennaam Ike & Tina Turner. Ike veranderde haar artiestennaam buiten Tina’s weten om. Desalniettemin werd A Fool in Love in 1960 een grote hit: #28 in de Amerikaanse Billboard Hot 100 en #2 in de Billboard Hot R&B Top.

Gedreven door het succes van hun eerste single, wilde Ike door Amerika touren. De zwangere Tina had hier geen oren naar. Dit antwoord beviel Ike niet en hij sloeg Tina waarna zij toestemde. Dit was het begin van een steeds toenemende mate van mishandeling van Ike op Tina. Het eerste tv-optreden van Ike & Tina Turner kwam toen Tina negen maanden zwanger was. Kort daarna, in oktober 1960, werd zoon Ronald Ronell geboren. In 1962 trouwde het stel in Mexico. De twee zoons uit vorige relaties van Ike werden ook opgevoed door Tina, omdat hij en zijn voormalige echtgenotes nauwelijks naar de kinderen omkeken.

Het succes van hun debuutsingle werd al snel overtroffen door een single het nummer It's Gonna Work Out Fine, dat uitkwam in 1961. Deze single kwam tot #14 in de Billboard Hot 100, werd eveneens #2 in de Amerikaanse R&B top en werd zelfs genomineerd voor een Grammy. Daarna werd het singlesucces minder. Desondanks werd het duo wel een ware attractie in Amerika vanwege hun explosieve live optredens. Ike & Tina gaven concerten in de Verenigde Staten met drie achtergrondzangeressen, The Ikettes genoemd, en een band die de Revue heette. Om het plaatje compleet te maken wilde men het haar van Tina bleken, maar door een fout van een kapper kreeg ze last van tijdelijke haaruitval waardoor ze een pruik moest dragen. Het publiek vond deze nieuwe look geweldig en sindsdien treed Tina meestal op met een pruik.

Tijdens een van hun optredens werden het duo gespot door producer Phil Spector. Hij was dusdanig onder de indruk van Tina dat hij met haar een single wilde opnemen. De zangeres leerde van Spector beter met haar stem om te gaan en kreeg een groter stembereik. Het resultaat van de samenwerking werd de popsingle River Deep, Mountain High. De single flopte in Amerika, maar in Europa daarentegen werd het nummer een enorme hit (o.a. #3 in Engeland en #9 in Nederland). Tegenwoordig geldt het nummer als evergreen. Als gevolg van dit succes in Engeland werden Ike & Tina Turner in 1968 door The Rolling Stones gevraagd om hun Europese voorprogramma te vullen. Dit betekende de grote doorbraak van Ike & Tina Turner in Europa. Tina inspireerde Mick Jagger zelfs met haar moves op het podium en werd zodoende bekend als degene die de Rolling Stones zanger leerde dansen.

Eind jaren 60 bleef eigen repertoiresucces uit. Tina werd steeds vaker door haar echtgenoot Ike mishandeld. Hij sloeg haar met alles wat hij binnen handbereik had. Uiteindelijk zou ze zowel financieel als emotioneel vrijwel compleet onder zijn controle komen te staan. Daarnaast hield Ike er ook andere relaties er op na. In 1968 raakten ze tegelijkertijd met een achtergrondzangeres zwanger van Ike, waarna Tina abortus liet plegen. Rond deze tijd begon Ike zijn cocaïneverslaving, waardoor de mishandeling van Tina alsmaar heftiger werd. In latere interviews zegt Tina dat ze totaal geen vrijheid van haar toenmalige echtgenoot kreeg en eigenlijk zowel mentaal als fysiek door hem werd gemarteld. Aan het einde van 1968 deed Tina een mislukte zelfmoordpoging door het slikken van vijftig valiumtabletten.

In 1971 herschreef Ike het nummer Proud Mary. Dit werd de grootste wereldwijde hit voor Ike & Tina Turner (o.a. #4 in VS, #6 in Nederland en #8 in Engeland). Het jaar daarop wonnen ze ook een Grammy voor Proud Mary. In 1973 scoorde het duo hun laatste grote hit: Nutbush City Limits (o.a. #22 in de VS, #4 in Engeland en #2 in Duitsland). Dit nummer werd door Tina Turner zelf geschreven en gaat over haar geboorteplaats.

Begin jaren 70 opende Ike een eigen muziekstudio, waarmee hij een geflopt soloalbum voor Tina produceerde. Met toestemming van Ike verscheen zijn vrouw ook voor het eerst solo op tv. Daarnaast acteerde ze ook nog als de Acid Queen in de musical-film Tommy uit 1975, waar onder andere Elton John ook in speelde.

Ondertussen nam de mishandeling van Tina toe. Ze werd zo hard door haar man geslagen dat het vaak voorkwam dat haar kaak of neus gebroken werd. In juli 1976, kort voor het begin van een nieuwe tour, had Tina voor het eerst de durf gevonden om terug te vechten. Naar eigen zeggen kreeg ze deze kracht uit haar Boeddhistische geloof, waartoe ze enkele jaren eerder werd bekeerd. Diezelfde dag nog ontglipte ze hun hotelkamer en belde vanuit een ander hotel een vriend bij wie ze terecht kon.

Na een lange procedure werd het huwelijk nietig verklaard op 28 maart 1978. Ike mocht alles houden, het enige dat Tina wilde was het gebruik houden van haar artiestennaam. Hun vier kinderen (waarvan twee uit haar ex-man's eerdere relaties) werden door Ike naar Tina gestuurd. Na hun scheiding zijn ze elkaar nog bij enkele gelegenheden tegengekomen, maar hebben nooit meer een woord gewisseld. Tina zegt in interviews dat ze Ike wel heeft vergeven.

Doordat ze geen geld kreeg bij de scheiding, moest er hard gewerkt worden om te kunnen leven. Nadat twee soloalbums flopten, was geen enkele platenmaatschappij meer geïnteresseerd in Turner. Ze besloot geld te lenen van een vriend dat werd geïnvesteerd in een bandje waarmee Tina ging optreden op feestjes en in hotels. De zangeres gaf shows met oude Ike&Tina nummers en coverde discohits.

De Amerikanen moesten lang niets hebben van de ex-vrouw van Ike Turner, die rond die tijd voor illegaal drugsbezit in de gevangenis zat. Echter, in Europa had Tina nog altijd de reputatie als geweldige live entertainer en gaf ze regelmatig uitverkochte concerten of tv-optredens. In 1979 werd Roger Davis haar manager en het roer werd omgegooid naar echte Rock muziek. Davis wist het voor elkaar te krijgen dat Tina Turner kon optreden in de prominente Ritz club in New York City. Hier spotte Rod Stewart haar bij wie ze in 1982 als gaste mocht optreden tijdens het L.A.Forum-concert van de Absolutely Live-tournee. Tina en Rod zijn sindsdien boezemvrienden gebleven. Tevens zagen oude vrienden The Rolling Stones haar, en nodigden Tina uit enkele voorprogramma’s te vullen van hun nieuwe tour. Ook David Bowie, die Turner zijn favoriete vrouwelijke artiest noemt, zag haar optreden in Ritz samen met mensen van zijn platenlabel. Door de enthousiaste reacties van grote, voornamelijk Britse, sterren raakten Europese platenmaatschappijen geïnteresseerd in de inmiddels 43-jarige zangeres.

Uiteindelijk werd platenlabel Capitol Records bereid gevonden om een single van Tina op te nemen. Dit werd een cover van Al Green: Let's Stay Together, waarvan de release plaatsvond in november 1983. Het nummer sloeg vooral goed aan in Engeland en Nederland waar het resp. #6 en #4 werd in de popcharts. In latere interviews prees Turner het Nederlandse publiek vanwege hun enthousiaste reactie op dit nummer toen ze begin 1984 in Europa tourde. Ze meldde dat het Nederlandse publiek toen voor het eerst een nummer met haar meezong tijdens een concert. Oorspronkelijk werd Let's Stay Together niet in de VS uitgebracht, maar nadat er duizenden importkopies binnenstroomden, werd de single ook in de VS uitgebracht. Het resultaat werd een nummer 1 hit in de Amerikaanse Billboard Hot Dance Club Chart, en positie 26 in de Amerikaanse Bilboard Hot 100. Begin 1984 werd de Beatles-cover Help! uitgebracht, die het ook in Nederland weer goed deed.

Door het succes van de single, wilde Capitol Records een album met Turner opnemen. De eerste single die van dit album werd uitgegeven was What's Love Got to do With It. Turner's manager dwong het platenlabel om de single goed te promoten, waarna het nummer een langzame stijging naar de top begon. Uiteindelijk werd het een nummer 1 hit op de Amerikaanse Billboard Hot 100 en in Engeland, Canada en Australië. Hiermee werd Tina Turner de oudste vrouwelijke artiest met een nummer 1-hit in Amerika. In veel Europese landen kwam de single terecht in de top-5, alhoewel het in Nederland op positie 15 bleef steken.

Er volgde al snel een album: Private Dancer, dat binnen een maand tijd in Engeland werd opgenomen. Het werd uitgebracht in februari 1985 en kwam in veel landen in de top 3 terecht. In de VS werd het album 5x Multi-Platina. Dit album is wereldwijd meer dan 12 miljoen maal verkocht (alhoewel sommige bronnen 20 miljoen aangeven). Succesvolle singles die later nog van dit album werden afgehaald waren Better Be Good To Me (o.a. goed voor een Grammy en #5 in Amerika) en Private Dancer (o.a. #4 in Nederland en #7 in Amerika). Bij de jaarlijkse Grammy Awards verkreeg Tina Turner in 1985 vier Grammy's voor dit album. Deze comeback geldt als de meest succesvolle in de rockhistorie en ze kreeg al spoedig de bijnaam Queen of Rock. Van februari tot december 1985 volgde een wereldwijde tournee om het album Private Dancer te promoten. De zangeres trad tijdens de Private Dancer Tour 171 keer keer op in Europa, Australië, de VS en Japan. De meeste concerten vonden plaats in arena's en zalen voor gemiddeld ongeveer tienduizend man (enkele uitzonderingen daar gelaten). Tina Turner trad onder andere tweemaal op in het Rotterdamse Ahoy en gaf één concert in het Vorst Nationaal te Brussel. Tussen het touren door deed ze, in juli 1985, op Live Aid een duet met Mick Jagger. Ook was ze te horen op de single We Are The World van USA for Africa.

Daarnaast acteerde Turner in 1985 als Aunty Entity met Mel Gibson in de film Mad Max Beyond Thunderdome. Haar acteerprestaties werden geprezen en de zangeres verkreeg de Amerikaanse NAACP Image Awart for Outstanding Actress. De titelsong van de film, We Don't Need Another Hero, werd ingezongen door Turner. Het werd een grote wereldwijde hit (#2 in VS, #3 in Engeland en een Grammy nominatie). Een tweede soundtrack, One of The Living, leverde haar een Grammy op en werd een top-10 hit in verschillende landen waaronder Nederland.

In 1986 publiceerde ze haar autobiografie: I, Tina. Ze vertelde daarin over haar leven en in het bijzonder over het gewelddadige huwelijk met Ike. De zangeres zei het boek te hebben geschreven om misverstanden over zichzelf uit de wereld te helpen en omdat ze het in interviews liever niet meer over Ike wil hebben.

De opvolger van haar comebackalbum werd Break Every Rule, dat in januari 1986 werd uitgebracht. Hiervan werden uiteindelijk negen miljoen exemplaren verkocht. De grootste hit van het album werd Typical Male (o.a. #2 in de VS). Daarnaast werd de single Two People een nummer 1-hit in Spanje en voor Back Where You Started ontving Turner een Grammy Award. De bijbehorende Break Every Rule Tour duurde van maart 1987 tot maart 1988. De rockzangeres gaf tijdens deze tournee in totaal 176 concerten in Europa, Zuid-Amerika, Noord-Amerika, Australië en Japan. Voor het eerst gaf Tina Turner tijdens deze tour optredens in stadions en werd de eerste vrouwelijke zwarte artiest die stadions vulde. Op 16 januari 1988 stond Tina in het Maracanã stadion in Rio de Janeiro voor een betalend publiek van ongeveer 185.000 mensen, destijds het wereldrecord. Daarnaast werden vijf concerten gegeven in Nederland: viermaal Ahoy en een concert in het stadspark van Nijmegen. In België werd twee keer opgetreden: in het Antwerpse Sportpaleis en in de Aeroport van Oostende. Tijdens de tournee door trad Tina op tijdens het Prince's Trust concert in 1987 waar ze een duet zong met onder andere Paul McCartney.

Gedurende haar carrière heeft Tina Turner verschillende duetten opgenomen. De meest succesvolle waren It's Only Love uit 1985 met Bryan Adams, waarvoor ze genomineerd werden voor een Grammy. In 1988 werd de single Tonight met David Bowie een nummer 1-hit in Nederland. Een andere grote hit werd de in 1990 uitgebrachte coverversie van It Takes Two met Rod Stewart, dat ook vooral een grote Europese hit werd (o.a. #3 in Nederland en Duitsland, #5 Engeland).

Het derde studioalbum van Turner werd Foreign Affair, waarvan de release plaatsvond in september 1989. Dit werd vooral een succes in Europa, waar het op nummer 1 in de albumcharts stond in Engeland, Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Zweden. Foreign Affair verkocht teleurstellend in de VS, maar desondanks werden er wereldwijd nog 6 miljoen stuks van verkocht. Op dit album stond onder andere het nummer (Simply) The Best, dat in de meeste Europese landen een top 5-hit werd, waaronder Nederland en Engeland. De Foreign Affair Tour volgde van april tot november 1990 waarbij 121 shows in Europa werden gegeven (andere continenten werden niet aangedaan). Het werd zeer succesvol en ze verbeterde tourrecords die door de Rolling Stones waren gezet. De Foreign Affair tour begon met twee concerten in het Antwerpse Sportpaleis. In totaal werden er zeven concerten in Nederland gegeven; onder andere in het Stadion Feijenoord, Stadion Galgenwaard en Thialf. De tour eindigde op 4 november in Rotterdam. Dit was destijds wereldnieuws omdat de 50-jarige Tina aankondigde dat dit wellicht haar laatste tour zou zijn.

Eind jaren 80 werd Tina Turner vaak the hardest working woman in Showbizz genoemd. Vanaf 1990 ging ze het rustiger aan doen. Er kwam weinig nieuwe muziek uit. In 1991 werd het verzamelalbum Simply the Best uitgebracht. Alleen al in Europa werden er 6 miljoen exemplaren van verkocht. In Amerika deed het album het minder goed. In Nederland stond dit verzamelalbum op nummer 1 in de Album top 100.

In 1993 verscheen de film What's Love Got to do With It over het leven van Tina Turner. Speciale aandacht werd gegeven aan het gewelddadige huwelijk met Ike. Acteurs Angela Bassett en Laurence Fishburne, die Ike en Tina speelden, werden bij de Academy Awards genomineerd vanwege hun acteerprestaties. Tina Turner verleende ook medewerking aan de film en zong verschillende oude nummers opnieuw in. De soundtrack I Don't Wanna Fight werd een grote Amerikaanse hit (o.a. #9 in de Billboard Hot 100 chart, #7 in Engeland). Om de soundtrack te promoten ging Turner weer op tournee. Deze What's Love Tour was bijna een kopie van de Europese Foreign Affair Tour, drie jaar eerder. Tussen juni 1993 en november 1993 werden 69 concerten gegeven, waarvan bijna alle concerten in Noord-Amerika.

In 1995 zong de Queen of Rock Goldeneye, de titelsong voor de gelijknamige James Bond-film. Dit werd in veel landen een hit (o.a. #7 in Engeland en #3 Frankrijk). De inmiddels 55-jarige zangeres ging opnieuw de studio in en maakte een nieuw album: Wildest Dreams, waarvan de release plaatsvond in april 1996. De twee meest succesvolle singles van het album werden Whatever You Want (o.a. top 10-hit in Spanje, Polen, Italië en Finland, #18 in Nederland, #23 in Engeland en #26 in Vlaanderen) en de John Waite's cover Missing You (#9 in Frankrijk, #12 in Engeland). Het album werd gepromoot door de langste en meeste succesvolste Tina Turner tour ooit. De Wildest Dreams Tour was al uitverkocht voordat de release van het album plaatsvond. Deze tournee duurde van april 1996 tot augustus 1997. In totaal waren er 250 concerten in Europa, Australië, Noord-Amerika en Zuid-Afrika; destijds het recordaantal optredens voor een tournee. Ze trad acht keer op in Ahoy Rotterdam en stond ze drie avonden op rij in een uitverkochte (nieuwe) Amsterdam ArenA. In België brak ze alle records; nooit had een artiest zoveel publiek gelokt, ze speelde 11 maal in een uitverkocht Flanders Expo te Gent, goed voor 140.000 mensen. Een van de concerten in Amsterdam werd geregistreerd en later op video en dvd uitgebracht.

Het duet Cose Della Vita werd in 1998 met de Italiaanse zanger Eros Ramazzotti opgenomen. Dit werd een grote Europese hit (o.a. #4 in Nederland en Duitsland, #8 in Wallonië #21 in Vlaanderen).

In 1999 deed ze een optreden met Elton John en haar vriendin Cher bij Divas Live '99.

In oktober 1999 bracht Turner haar laatste album uit: Twenty Four Seven. De enige succesvolle single die van dit album kwam was When The Heartache Is Over (o.a. #3 in Finland, #10 in Engeland, #17 in Vlaanderen). In 2000 kondigde Tina Turner, inmiddels 60 jaar oud, haar laatste wereldtour aan: de Twenty Four Seven Millennium Tour 2000. Deze duurde van maart tot december 2000. Er werden 116 concerten gegeven in Europa en Noord-Amerika. Een van de optredens was op 18 juli in het Stadspark in Groningen voor 65.000 mensen. Op 25 juli nam ze afscheid van het Belgische publiek: op de weide van Werchter verzamelden zich 70.000 mensen om nog één keer te genieten van Tina Turner.

Het werd lange tijd stil rondom Tina Turner. In 2005 werd een verzamelalbum uitgebracht. Haar nieuwe album All The Best verscheen in februari 2005 met een collectie van haar beste songs, maar ook haar nieuwe single Open Arms, dat in veel landen een bescheiden hit werd (o.a. #25 in Engeland), en Great Spirits uit de Walt Disney Pictures-film Brother Bear, waar ze twee jaar eerder aan meewerkte. Het album All The Best deed het overal ter wereld goed en kwam in Amerika op nummer 2 van de albumcharts terecht. In Vlaanderen kwam het tot #3.

Tina zou ook in de film The Goddess spelen, deze is echter stopgezet wegens het overlijden van Ismail Merchant. In september 2005 ging de film All the invisible children in première in Venetië. Tina zong samen met de Italiaanse zangeres Elisa de titelsong Teach me again, dat een nummer 1 hit in Italië werd. Alle opbrengsten van Teach me again zijn voor het World Food Program van UNICEF.

Tevens werd in september 2005 bekend dat Tina de prestigieuze Kennedy-prijs, een onderscheiding die kunstenaars kunnen krijgen voor hun levenswerk, in ontvangst mocht nemen. Op 4 december 2005 was er ter gelegenheid van de prijsuitreiking een gala-ontvangst in het operahuis van het Kennedy Center. Daarvoor ontving president Bush Tina op het Witte Huis. Het was voor de 28e keer dat de prijzen werden toegekend. Onder andere Oprah Winfrey, die geldt als een grote fan, en Beyoncé, die Turner haar grootste muzikale inspiratiebron noemde, eerden haar.

In 2006 en 2007 waren er geruchten over een nieuw album van Turner. Ze verscheen enkel alleen tijdens het Bedrock Ball in het Natural History Museum (Londen), op 18 mei 2007: Tina gaf hier een medley van haar bekendste songs tijdens een liefdadigheidsconcert aldaar. Tevens verscheen the Queen of Rock als gastvocaliste op een concert van Little Richard en op nieuwe albums van Santana (Game Of Love) en Herbie Hancock (Edith and the Kingpin).

Op 12 december 2007 overleed haar ex-echtgenoot Ike Turner op 76-jarige leeftijd aan een overdosis cocaïne.

In februari 2008 gaf Turner een optreden op de uitreiking van de Grammy's, eerst solo en daarna Proud Mary met Beyoncé.

Tijdens een speciale opname van the Oprah Winfrey Show in Las Vegas trad ze onder andere op met Cher. Daarnaast kondigde Turner een nieuwe tour aan die op 1 oktober 2008 startte in Kansas in de Amerikaanse staat Missouri. Actrice Sophia Loren heeft haar overgehaald om nog één keer het podium te betreden. Tegelijkertijd met de start van de nieuwe tournee vescheen een nieuw compilatiealbum van Turners hits verschijnen. Op dit album, genaamd "Tina!" staan ook twee nieuwe songs.

Het Europese deel van de Tina! 50th Anniversary Tour startte op 14 januari 2009 in Keulen in Duitsland. Op 22 en 23 januari 2009 trad ze op in het Sportpaleis Antwerpen en op 21 maart 2009 kwam Turner naar de Arnhemse Gelredome. Omdat deze concerten binnen een paar uur uitverkocht waren, werden later meer data toegevoegd. Op 11 en 12 februari en 30 april kwamen extra concerten in Antwerpen en op 22 maart en 2 mei twee extra concerten in Arnhem. Twee concerten in Engeland werden afgezegd vanwege griep en stemproblemen; deze werden vervangen op 3 en 5 mei. In september 2009 verschijnt de concert-DVD van haar laatste tour. De opnames vonden plaats tijdens de eerste twee optredens in Gelredome in Arnhem. In totaal gaf de 69-jarige Queen of Rock 90 concerten tijdens haar 50th Anniversary Tour.

Tina Turner woont tegenwoordig in Europa. Ze woont in Zwitserland en Frankrijk en is relatief weinig in de VS. Ze woont samen met haar vijftien jaar jongere Duitse vriend Erwin Bach, met wie ze sinds de jaren 80 een relatie heeft. Ondanks het succes is Tina Turner één van de weinige grote sterren die zich in interviews etc. zonder enige vorm van arrogantie gedraagt; volgens fans staat ze nog steeds met beide benen op de grond.