Michael Philip Jagger, beter bekend als Mick Jagger, had al bij Keith Richards op de kleuterschool gezeten, toen ze elkaar eind jaren '50 weer tegenkwamen op een treinperron in Dartford, Kent. Mick en Keith werden goede vrienden en begonnen een bandje - Little Boy Blue and the Blue Boys - samen met Dick Taylor als bassist, die er al snel uitstapte. Taylor zou later de Pretty Things oprichten. Charlie Watts was drummer van de band. Oorspronkelijk was hij een jazzdrummer. Bill Wyman werd gekozen als bassist, naar verluid enkel omdat hij een versterker bezat. Brian Jones werd toegevoegd als tweede gitarist. Aanvankelijk was ook Ian Stewart pianist in de band. Maar Andrew Oldham werd aangesteld als manager en die vond Stewart niet bij het ruige imago van de band passen. Stewart bleef echter wel aan als roadie en verscheen live regelmatig bij de Stones op het podium, tot en met zijn dood in 1985.

Ze traden eerst op in de club van Alexis Corner. De band ging een beetje rondtoeren in clubs en steden, en in 1963 kregen ze een platenconcract (met Decca Records) en kwam hun eerste single uit: Come on, een cover van Chuck Berry, gevolgd dor hun tweede single " I wanna be your Man " dat door de Beatles John Lennon en Paul McCarthy geschreven is. Beide singles haalden de Britse Hitparade de Top Twenty die in de 60-er jaren elke zondagavond op Radio Luxembourg te beluisteren viel.

In 1964 werd de single Not Fade Away uitgebracht, die een vrij grote hit werd. Daarna volgde hun debuutalbum, in hetzelfde jaar: The Rolling Stones. Ook openden The Rolling Stones in dat jaar de eerste uitzending van Top of the Pops, met de single I wanna Be Your Man. Vervolgens werd het album 12 x 5 uitgebracht, met de hits Time is on my Side, It's all over now en Chuck Berry's Around & Around. De opvolger van 12 x 5 was The Rolling Stones, Now!. Een succesvol album met de hitsingle Heart of Stone. Als deel van hun 3rd British Tour traden de Stones voor het eerst in Nederland op 8 augustus 1964 in het Kurhaus in Scheveningen. De fans braken de zaal af.

In september 1965 kwam het nieuwe album Out of our Heads uit. Alleen de in de US uitgebrachte versie van het album bevatte de superhit (I can't get no) Satisfaction. Dit is waarschijnlijk het bekendste nummer van de Stones. In Nederland kwam Satisfaction uit in augustus 1965 op single en het werd meteen een hit. Keith Richards heeft de bekende riff verzonnen toen hij slaapdronken was. Hij nam deze op en ging weer slapen. Ook werd er in 1965 een tour door Europa gemaakt, waarbij de Rolling Stones niet in Nederland kwamen. Zij stonden tijdens hun European Tour 66 voor de tweede maal in Nederland op het podium op 26 maart 1966 in de Brabanthallen in 's Hertogenbosch.

Het volgende album, December´s Children (and everybody´s) werd een klein succes. Het bevatte de hits Get of my Cloud en I'm Free. Ook hadden de Stones voor Marianne Faithfull (destijds Mick Jagger's vriendin) het nummer As Tears Go By geschreven, waar Faithfull een grote hit mee had. De Stones namen dat nummer op dit album ook zelf op.

Toen kwam in 1966 een album dat een van de Rolling Stones' meest succesvolle albums ooit zou worden uit: Aftermath. Het album bevatte de hits Under My Thumb, Lady Jane, Mother's Little Helper, Out Of Time (nog datzelfde jaar een nummer-1 hit van Chris Farlowe) en Stupid Girl. "Under my Thumb" is een van de Rolling Stones' grootste hits geweest. Dit was het eerste album volledig geschreven door het duo Jagger/Richards.

In die tijd zette de aan de LSD-verslaafde Richards ook Jagger aan de drugs. Hieruit kwamen twee wat meer donkere albums, waarvan Their Satanic Majesties Request wel Psychedelic Rock genoemd kon worden. Het eerste album, Between The Buttons, dat nog wel de hits Ruby Tuesday en Let's Spend The Night Together bevat, wordt door velen gezien als een flop. Het nummer Connection van dat album heeft Richards gebruikt op solo-tournee met de X-Pensive Winows in 1989. Tegen de tijd van Their Satanic Majesties Request waren Richards en Jones ook aan de heroïne verslaafd geraakt en Richards had in die tijd al ruzie met justitie, vanwege een feest dat hij had gehouden waar vrienden heroïne namen. Uit al deze drugs kwam een erg donker album waarmee de Stones volgens Jagger The Beatles wilden nadoen met hun Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. Naast de hit She's A Rainbow bevat het album geen noemenswaardige hits, maar het nummer 2000 Light Years From Home is tegenwoordig vrij bekend. Op dit album stond ook een nummer, In Another Land, dat door Wyman was geschreven, gezongen en geproduceerd.

Aan het nummer Sympathy for the Devil werd heel erg lang gewerkt en het kwam uit op de plaat Beggars Banquet. Het nummer is een van hun grootste hits. Ook stond hier nog de hit No Expectations op. Met Beggars Banquet sloegen de Stones een andere weg in. Wel ging het steeds slechter met Brian Jones, die op het album niet veel meer deed. Hij speelde op vrijwel geen enkel nummer nog gitaar.

Na de tour van Beggars Banquet werd Brian Jones door de andere Stones ontslagen. Hij zou een aantal weken daarna dood worden gevonden op de bodem van zijn zwembad. In 2006 werd over zijn dood en de weken daarvoor een film gemaakt: Stoned.

Eerst kwam Ry Cooder in aanmerking als vervanger van Brian Jones en hij speelde dan ook op een aantal nummers mee, zoals Sister Morphine en Memo From Turner (later uitgegeven als solosingle van Mick Jagger). Hij kon het echter niet vinden met Keith, en Keith weigerde nog langer bij de Rolling Stones te blijven als Ry Cooder meedeed. Dus werd hij, na nooit officieel lid geweest te zijn, uit de band gezet.

Als vervanger werd Mick Taylor aangetrokken, een gitarist met veel talent. Eerst speelden de Stones een concert in Hyde Park (Londen), dat gratis was. Toen werd Let It Bleed(1969) uitgebracht. Op dit album staan onder andere de hits You can´t always get what you want en Let it bleed. Met Mick Taylor erbij brak er voor de Stones een andere tijd aan: de muziek veranderde van Rock & Roll naar echte Rock en Pop.

Het tweede album met de nieuwe gitarist Mick Taylor was Sticky Fingers, uit 1971. Het werd een groot succes met als grote hit Brown Sugar. Andere hits waren Dead Flowers, Wild Horses en Bitch. Ondertussen kreeg Keith Richards een relatie met Brian Jones' ex-vriendin Anita Pallenberg.

Met Exile on Mainstreet 1972 werd weer een succesvol album uitgegeven. Het album bevatte de hits Tumbling Dice en Happy (gezongen door Keith Richards). Het album staat 7e in de top 500 albums aller tijden en er staan naast de hits ook klassiekers op als Rocks Off en Shine a Light. De officiële naam van het album is Exile On Mainst. Op het live album Stripped(1995) stonden vooral nummers van dit album.

De opvolger van Exile on Mainst. werd het album Goats Head Soup, die de grote hit Angie bevatte. Het nummer werd een van de grootste successen. Er wordt aangenomen dat het is geschreven voor een vriendin van Mick Jagger, die ook lange tijd een relatie had met David Bowie (een goede vriend van Jagger). Een andere kleine hit van het album was Star Star.

Als opvolger kwam er nog een album uit, It's Only Rock and Roll (1974), met de gelijknamige hitsingle. Mick Taylor was destijds ernstig aan de drugs verslaafd en besloot dat het beter was om de Stones na de opnames van het album definitief te verlaten. Hij was het middelpunt van pesterijen door de anderen, mede omdat hij een erg stille jongen was die niet zo ruig was als bijvoorbeeld Richards, die destijds enorme hoeveelheden Heroïne nam. Er werd aangenomen dat de Stones er op dat moment mee op zouden houden.

Richards werd gearresteerd vanwege het in bezit hebben van heroïne. Na een lange rechtszaak werd hij veroordeeld tot het geven van een benefietconcert voor blinden.

Tijdens de tour van 1975 was Ron Wood tweede gitarist, destijds nog tijdelijk. Wood was namelijk ook nog lid van The Faces.

Iedereen dacht dat de Stones geen albums meer zouden uitbrengen maar in 1976 werd Black and Blue uitgebracht. Het bevatte twee singles (Fool to Cry en Hot Stuff), alle twee geen enorme hits. De verkoopcijfers van het album vielen enorm tegen. Als vervanger voor Taylor werd gebruik gemaakt van een aantal verschillende gitaristen, onder andere Ron Wood. Hij werd uiteindelijk gekozen als de nieuwe gitarist. Hij was ex-lid van The Small Faces en ook later van de The Faces , de band van Rod Stewart.

Door de opkomst van de punk nam de populariteit van de Stones af en lange tijd verdwenen zij uit de belangstelling. Om de jaren '70 af te sluiten, werd eind 1978 het album Some Girls uitgegeven. Het bevatte de hits Miss You en Beast of Burden. Met dit album zetten de Stones zich weer helemaal op de kaart. Het klinkt anders dan de voorgaande albums, door invloed van Country (op Far Away Eyes), Disco (Miss You), Punk (When The Whip Comes Down) en Hardrock (Respectable en Before They Make Me Run). Verder bevat het album ook gewoon de oude Rock ('n Roll).

In 1980 kickte Richards definitief af van de drugs, en kon hij zich weer op de muziek gaan richten. Met Emotional Rescue werd een goed album uitgegeven. Het bevatte de hits She´s so Cold en Emotional Rescue. Ook begonnen de Stones nu echte videoclips te maken, in plaats van de gebruikelijke live-opnames.

In 1981 kwam het succesvolle Tattoo You uit. Het bevatte de hits Start Me Up en Waiting on a Friend. De opname voor de nummers Tops, Waiting on a Friend en Start Me Up waren gemaakt voor het Goats Head Soup album, maar werden toen niet goed genoeg gevonden. Hier begonnen de ruzies tussen Jagger en Richards, want Jagger had het album deze naam gegeven zonder Keith te informeren. Het zou eigenlijk gewoon Tattoo heten. In 1983 kwam Undercover uit, met de kleine hit Undercover of the Night.

In 1984 tekenden de Rolling Stones een nieuw platencontract, onder leiding van Jagger. Hij vertelde Keith niet dat hij ook een solo-contract had getekend. Jagger dacht namelijk dat hij met een solocarrière meer kon verdienen. Keith werd hier boos over en ging ook aan andere projecten werken. Zo speelde hij samen met Chuck Berry en Aretha Franklin. Op de uitnodiging voor Live Aid reageerden de Stones niet eens. Maar toen Jagger, wiens albums She's the Boss en Primitive Cool sterk tegenvielen, een spectaculair optreden regelde op Live Aid met Tina Turner en de Hall & Oatesband, traden Keith en Ronnie daar ook op, met Bob Dylan.

De Stones kwamen weer bij elkaar voor het album Dirty Work (1986), maar Jagger en Richards hadden nog steeds ruzie en schreven de meeste nummers afzonderlijk. Het album bevatte de hit (cover) Harlem Shuffle. Ook One Hit (to the body) werd een kleine hit. Bill Wyman was het ondertussen zat in de Stones en besloot te vertrekken. Hoewel hij dit besluit al in 1988 maakte vertrok hij uiteindelijk pas in 1991. Het laatste studio-album waar hij op meespeelde was Steel Wheels (1989), een groot succes, met de hit Mixed Emotions, die in Amerika op nummer 5 kwam. Vooral de twee tours na dit album, de Steel Wheels Tour (1989/1990) en de Urban Jungle Tour (1991) waren succesvol en vernieuwend (zogenaamde arenaconcerten). Na deze tour verliet Bill Wyman de band en hij werd vervangen door Darryl Jones. Jones is geen officieel lid van de Stones. Bill Wyman verliet de Stones ook vanwege vliegangst.

Nadat Wyman uit de Stones was gestapt, richtte hij Bill Wyman's Rythm Kings op. Dit is een All-Star band die onder andere met Chuck Berry tourde.

Met Darryl Jones werd een nieuw album opgenomen, genaamd Voodoo Lounge. Het werd een succes, met de hits Love is Strong en You got me Rocking. Ook de opvolger Bridges to Babylon (1997) werd een succes. Anybody seen my Baby werd eindelijk weer eens echt een grote hit. Ook Flip The Switch, Saint of Me en Out of Control waren succesvol.

In 2002 werd er een compilatiealbum uitgebracht genaamd 40 Licks. Het bevatte alle hits van de Stones en er stond ook nog een aantal nieuwe nummers op. Don't Stop werd een hit. Ook hierop volgde een tour, de LICKS TOUR 2002, een groot succes die de Stones onder andere door Nederland voerde. In 2006 werd er een nieuw studioalbum uitgebracht: A Bigger Bang. De bijbehorende tour was de langste (2005-2006-2007) en meest lucratieve tour van de Stones ooit. Ze reisden door Europa, Azië en de Verenigde Staten. In 2006 werd er ook nog een gratis concert op Copacabana Beach in Rio de Janeiro gegeven, waarbij naar schatting tussen de anderhalf en twee miljoen toeschouwers aanwezig waren.

In 2008 brachten de Stones in samenwerking met Martin Scorsese een bioscoopfilm uit: Shine a Light. Deze film bevat een concert uit 2006 met gastoptredens van Buddy Guy, Jack White (van The White Stripes) en Christina Aguilera en enkele oude interviews.

Begin 2008 kwam er een eind aan het 16-jarige platencontract dat de Stones hadden met EMI en Virgin. Zij sloten een nieuw contract met Universal met op 1 april 2008 als eerste release de soundtrack van Shine a Light.

Of de Rolling Stones nog nieuwe albums zullen uitbrengen is onduidelijk. Richards beweerde begin 2008 wel dat de groep mogelijk eind 2008 weer "de studio in zou duiken". Ze zijn wel nog op een kleine tournee geweest na de release van Shine a Light.