"Don't make me hurt you. You know how many hits I have?" plaagde Prince de ongeveer 1.300 gelukkigen die in La Zona Rosa in Austin zijn debuut op SXSW mochten bijwonen. Flink wat van hen hadden al sinds 14 uur de Texaanse hitte getrotseerd om de diminutieve Minneapolitaan zijn ding te zien doen, en dit Texas zijnde, dachten we "O shit, nu trekt er hier één van die sukkelaars zijn revolver en schiet hem dood".

Grapje. Het woord moet nog uitgevonden worden om de maatregelen te omschrijven die de heer Nelson had geëist uit schrik van onbetamelijke dingen jegens zijn persoon bij dit zogezegd geheim optreden. De politie van Austin, waarvan het blanke segment wellicht liever een ganse week bezig was geweest met het plannen van hoe ze Saint Patrick's Day zouden gaan vieren, kon er niet echt mee lachen.

Surtout omdat een zaterdag als deze ze nog nooit hadden meegemaakt. Eerst lekte uit dat die "motherfucker uit Tennessee" (echt, we hebben een agent hem zo horen noemen) van een Justin Timberlake met al zijn "jeanettengedoe" en zijn "homomuziek" (yup, dixit andere cop) zou komen. Daar werd al bijna het rampenplan voor afgekondigd, want vrees voor hysterie onder de plaatselijke cowgirls. ("God forbid Wayne, heard they might come all the way from Dallas and you know what them folks is like.") Om nog maar te zwijgen dat ook Diddy in town ging zijn en hoop ander krapuul. En dan die ouwe zot van een Fogerty die per se een gratis optreden voor iedereen wil geven, ra ra, om tien uur zaterdagavond. 140 extra weekendshiften! Kan je je voorstellen!

Nu, de baas van de politie zal niet moeilijk gedaan hebben. SXSW brengt hier in één week tijd 200 miljoen extra euro's in de portemonnaies van de brave burgers van Austin. Het is het uithangsbord van wat Austin ondertussen ook echt is: de live music capital of the world. En noblesse oblige.

"They called our people and said they wanted some funk in Austin"
Waarmee we terug belanden in La Zona Rosa, waar Prince iets na middernacht dus het publiek uitdaagt. Nu, de man heeft een punt. Wanneer hij er omstreeks 3 uur (één uur na de opgelegde curfew) mee ophoudt, na zes bisrondes, en opmerkelijk na zelf geen één keer een gitaar te hebben aangeraakt, hebben we inderdaad niet eens al zijn hits gehoord.

"They called our people and said they wanted some funk in Austin. We're gonna show you how we do it in Minneapolis." Prince dirigeerde het leger getrouwe muzikanten dat hij had meegebracht naar Austin (ondermeer een elfkoppige blazerssectie) van begin tot einde. Er werd zelden gestopt tussen twee nummers. Hij veranderde vijf keer van kostuum, en had op een gegeven moment zelfs zo'n foorkraammuts in de vorm van een leeuw op.

"I love being a musician, it feels like a servant. A servant for you", liet The Purple One optekenen tussen de bisrondes door. Daarin covers van Curtis Mayfield ('We're a winner'), Michael en zelfs Janet Jackson ('Don't Stop Till You Get Enough', 'What Have You Done For Me Lately', 'Dancing Machine', Morris Day and the Time ('Jungle Love'), zijn voormalig favoriet konijntje Sheila E. ('The Glamorous Life'), Aretha Franklins '(I Ain't Ever Loved A Man) The Way That I Love You', James Browns 'I Don't Want No One To Give Me Nothing' en Rose Royces 'Which Way Is Up'.

Het was misschien een beetje te veel muziekles voor de aanwezigen, van wie de meesten een ticket hadden bemachtigd door wedstrijden te winnen van, connecties te hebben met of gewoon werknemer te zijn van Samsung, het bedrijf dat de rekening betaalde voor een avondje Prince. Beetje ironisch dan ook dat er absoluut geen smartphones mochten bovengehaald worden.

Twee uur en veertig minuten na opener '1999', een uur na sluitingstijd (ze lachen daar hier niet mee, maar Samsung zal de rekening wel oprapen zeker?), eindigde Prince zijn feestje met 'Partyman', uit de soundtrack van Batman. Ik woonde hier nog toen dat uitkwam, heb die film in de cinema gezien met mijn toenmalig lief, moet 25 jaar geleden zijn.

En da's natuurlijk het probleem een beetje. Yes, a good time was had by all. Yes, Prince heeft wellicht de beste muzikanten rond zich op podium. En, yes, de hits zijn tijdloos. Alleen, de jongste die we vannacht te horen kregen dateert uit 1991: 'Cream'. De cynicus in ons denkt dan al snel: "Geen wonder dat een derde van de set covers zijn, het spul van de jongste 20 jaar haalt bij benadering niet het niveau van alles tot en met 'Diamonds and Pearls'."

Ik weet dat veel diehard Prince-fans het daar oneens mee zijn en altijd zeggen dat we gewoon niet bekend zijn met zijn output van alles na pakweg 'The Beautiful Experience' uit 1994. Ik kies hier echter het kamp van de doorsnee popfan. Wat niet wegneemt dat Prince zoals hij hier vannacht bandleider speelde, nog lang mag doorgaan met zijn jukebox. Maar ik kan er wel weer een jaar of twee tegen nu.