Het is een opvallend moment in 'Miss Americana', de nieuwe Netflix-docu over Taylor Swift die donderdag in première ging op het Sundance Film Festival. De zangeres wordt in de film geconfronteerd met een zee aan fotografen en zegt in voice-over: "Het is niet goed voor mij om elke dag foto's van mezelf te zien." En ze voegt eraan toe: "Het is maar een paar keer gebeurd, en ik ben er helemaal niet trots op, maar er zijn wel momenten geweest waarop ik een foto van mezelf zag waarop mijn buik er te dik uitzag of dat iemand zei dat ik er zwanger uitzag. En dat zette me aan om mezelf een beetje uit te hongeren - om gewoon te stoppen met eten."

Swifts bekentenis komt als een verrassing. Hoewel ze altijd al slank geweest is, zijn er nooit echt duidelijke tekenen van een eetstoornis geweest. Het was dan ook moeilijk voor haar om erover te praten in de documentaire, geeft ze toe aan Variety. "Ik wist niet of ik me comfortabel genoeg zou voelen om te praten over mijn lichaamsbeeld en de ongezonde dingen die ik heb meegemaakt: mijn jarenlange relatie met eten bijvoorbeeld", klinkt het. "Maar de manier waarop Lana (Wilson, de regisseur, red.) het verhaal vertelt, klopt echt. Ik ben niet zo open over het onderwerp als ik zou moeten zijn, want er zijn zoveel mensen die er veel beter over kunnen praten. Maar ik heb alleen maar mijn eigen ervaring. En mijn relatie met eten volgde exact dezelfde psychologie die ik op de rest van mijn leven toepaste: als ik een schouderklopje kreeg, dan registreerde ik dat als goed. Als ik straf kreeg, dan registreerde ik dat als slecht."

"Ik herinner me dat ik voor de eerste keer op de cover van een magazine stond toen ik 18 was", verduidelijkt ze. "En de titel was: 'Zwanger op haar 18e?', omdat ik iets gedragen had waarin mijn buik er niet plat uitzag. Dat registreerde ik dus als een straf. Vervolgens ging ik naar een fotoshoot ging en zei iemand van het magazine in de kleedkamer tegen me: 'Wow, geweldig dat je in de standaardmaatjes kan! Normaal gezien moeten we de jurken aanpassen en nu kunnen we ze gewoon rechtstreeks van de catwalk aan jou geven!' En dat beschouwde ik als een schouderklopje. Als je dat vaak genoeg registreert, begin je alles aan te passen aan die beloning en bestraffing - ook je eigen lichaam."

In de documentaire wordt duidelijk dat Taylors eetstoornis het hevigst was ten tijde van het album '1989'. Dat had ook een weerslag op haar uithoudingsvermogen tijdens haar tournee, vertelt ze. "Ik dacht dat het de bedoeling was dat ik het gevoel had dat ik ging flauwvallen op het einde van de show, of zelfs in het midden ervan. Nu besef ik dat dat niet zo is. Als je eet, krijg je energie, word je sterker en kan je al die shows doen zonder je zo beroerd te voelen."

Ondertussen heeft de zangeres zich er bij neergelegd dat ze "een size 6 (maatje 36, red.) heeft in plaats van een size double-zero (ongeveer maatje 30, red.)". In haar magerste periode was haar gewicht echter vaak onderwerp van gesprek. "Als iemand zijn bezorgdheid uitte, zei ik: 'Waar heb je het over? Natuurlijk eet ik. En ik sport veel.' En ik sportte ook veel. Maar ik at niet." En ook de druk van de media zorgde voor kopzorgen: "Als je slank genoeg bent, heb je niet die kont die iedereen wil. Maar als je genoeg gewicht hebt om die kont te hebben, dan is je buik niet plat genoeg. Het is verdomme onmogelijk", zucht ze in de documentaire. "Het zorgde ervoor dat ik in een spiraal van haat en schaamte terechtkwam."

Gelukkig weet Taylor ondertussen wel beter om te gaan met de gemene commentaren. "Ik keek op Netflix naar de special van Brené Brown over schaamte, want ik lees veel van haar boeken en ik heb regelmatig last van schaamte", vertelt ze aan Variety. "Ze zei iets als: 'Het is belachelijk om te zeggen: het maakt me niet uit wat iemand van me denkt, want dat is onmogelijk. Maar je kan wel beslissen wiens meningen er meer toe doen, wiens meningen je belangrijker vindt.' En ik denk dat dat deel uitmaakt van opgroeien, als je het goed doet. Het maakt deel uit van volwassenheid en balans vinden in je leven." En ze voegt eraan toe: "Ik verwacht niet dat iemand met een carrière in popmuziek dat in de eerste tien jaar al leert. En ik weet dat er er recent heel wat slechte dingen gebeurd zijn, en mijn familie maakt moeilijke tijden mee (haar moeder heeft een hersentumor, red.). Maar eigenlijk ben ik erg gelukkig. Want nu kies ik grotendeels waar ik veel om geef. En dat maakt volgens mij een enorm verschil."